„Klawisze i złodzieje” – Krzysztof
Kolęda
Zaczyna się przygnębiająco i beznadziejnie:
To nie „złodzieje” ryzykują teraz
najbardziej. Oni są na ogół fachowcami, zrzeszonymi w gangi i mafie,
wspieranymi przez dobrych adwokatów i „brudne” pieniądze. Wobec nich nasz
aparat ścigania jest praktycznie bezradny. Czasami policji brakuje na benzynę
czy na amunicję do ćwiczebnego strzelania. Prokuratura nie ma dotacji, a sądy
bankrutują mimo nakładanych na „złodziei” wysokich grzywien. O rozbiciu,
złapaniu i osądzeniu jakiejś zorganizowanej bandy przestępczej już dawno nikt
nie słyszał. Teraz łapie się tego, kto jest najsłabszy, kto podpadnie. Czasami
przez przypadek.
Zwłaszcza wtedy, kiedy zdajemy sobie sprawę,
że tak to teraz, i nie od wczoraj, u nas wygląda.
Krzysztof Kolęda cynicznie stworzył coś na kształt
poradnika dla ludzi, którzy tak właśnie, przez przypadek albo nagłą zmianę
przepisów, znaleźli się w areszcie śledczym lub więzieniu. „Zawodowym”
kryminalistom nie trzeba opowiadać, jak tam jest, co się dzieje, co jest ważne,
jak się zachowywać, jak rozumieć pewne komunikaty itd.
Dowiesz się z niej, jak się siedzi w Polsce
i jak się siedzi za granicą. Poznasz tajniki tak zwanego drugiego życia w
kryminale, dowiesz się o zasadach hierarchii więziennej, co się tam je, co
pali, a nawet co nieco o seksie. Poznasz też punkt widzenia strażników i
wychowawców (czyli „klawiszy”) na ich pracę i na ich kontakty ze „złodziejami”
(czyli więźniami). Jest to prawdziwe vademecum dla pierwszy raz skazanego
człowieka.
Jeden z rozdziałów poświęcony został
internowanym działaczom opozycji w czasie stanu wojennego. Wynika z niego, że
traktowani byli przez klawiszy znacznie lepiej i lepsze mieli warunki niż
przestępcy. I dobrze. Inny rozdział omawia problematykę kary śmierci. I w tym
przypadku nie wiem, co o tym myśleć, bo całkiem niedawno czytałem „Spowiedź
polskiego kata” Andrzejczaka, ale różnice w obu relacjach są znaczące. Jest też
w książce mowa o samookaleczeniach, o więzieniach w innych krajach (niewielu),
jest słowniczek grypsery, to jest gwary więziennej git-ludzi oraz pamiętnik osadzonego.
Lektura niewątpliwie bardzo ciekawa, ale
nieco za długa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz