Alek, Rudy, Zośka i inni...

„Kamienie na szaniec” – Aleksander Kamiński

Lapidarna, aczkolwiek bardzo patetyczna i patriotyczna, opowieść o kilkunastu młodych ludziach zaangażowanych w walkę przeciwko Niemcom w Szarych Szeregach, Małym Sabotażu, Kedywie, w czasie II Wojny Światowej.

Z obecnej perspektywy nie da się chyba właściwie ocenić znaczenia kotwic malowanych na murach i płotach, wybijania szyb, „gazowania” lokali (od tego zaczynali) i stwierdzić, czy było to przedsięwzięcie warte życia.

Ważny cytat: Życie jest tylko wtedy coś warte i tylko wtedy daje radość, jeśli jest służbą. Formy służby mogą być zmienne i ciągle dostosowywane do potrzeb życia. Oraz …jej istota pozostanie zawsze nienaruszona. Istota ta polega na odsunięciu siebie i swojej osoby na dalszy plan, wysunięcie na plan pierwszy idei gromady.

Modna kiedyś terapia Gestalt

„Listy do Klaudii” – Jorge Bucay

Kilka lat temu czytałem tegoż autora (Jorge Bucay jest psychiatrą i psychoterapeutą Gestalt) „Pozwól, że Ci opowiem... bajki, które nauczyły mnie, jak żyć”. Znalazłem tam kilka ciekawych, przydatnych informacji, tym niemniej, jak na moje potrzeby, książka okazała się jednak za bardzo popularna, a temat zbyt lekko potraktowany. „Listy do Klaudii” oceniam jako jeszcze „lżejsze”, choć wada ta sprawia jednocześnie, że książkę czyta się lekko, łatwo i przyjemnie – zwłaszcza, jeśli bezrefleksyjnie. Gloryfikacja egoizmu, pochwały zarozumialstwa i pychy (bo tak zapewne należałoby nazwać przeciwieństwo skromności), jakoś mnie nie przekonują. Ale… znów coś nowego dowiedziałem się o Gestalt.

Kiepski szwedzki kryminał

„Kaznodzieja” – Camilla Läckberg

W Wąwozie Królewskim (turystyczna atrakcja szwedzkiej pipidówy o trudnej do wymówienia i odmieniania nazwie Fjällbacka) dzieciak znajduje nagie zwłoki kobiety. Policjanci odkrywają, że pod zwłokami pogrzebane są dwa starsze szkielety. Policjant Patrik Hedström rozwiązuje zagadkę. Ważną rolę w powieści odgrywa jego seksualna partnerka, aktualnie w zaawansowanej ciąży, Erika Falck.

Raczej nudne – a może to mnie minął entuzjazm i zapał do czytania szwedzkich powieści sensacyjnych? W każdym razie następne dzieła Läckberg chyba jednak sobie daruję.